şərik

is. <ər.>

1. Hər hansı bir işdə (ticarətdə və s. -də) başqası ilə birgə iştirak edən adam; ortaq. Əbülhəsənbəy cavahirfüruş və onun şəriki Ağa Əsəd Tütünçü oğlu öz ticarət işlərinə baş çəkməkdən ötrü Culfaya gedirlər. M. S. O.. Hacı Nəsir ayrı bir yerdə yaşayan şərikilə hesab çəkməyə getmişdi. S. S. A.. Şərik etmək (eləmək) – özünə ortaq etmək. <Əsgər bəy:> Mən onun özünü də tovlaşdırıb özümüzə şərik edə billəm. M. F. A.. <Ruqiyyə Əhmədə:> Dərdinə məni şərik et. A. D.. Şərik olmaq – 1) ortaq olmaq. Alverdə şərik olmaq, ortaq olmaq; 2) iştirak etmək, yoldaşlıq eləmək, birləşmək. Öz müsibətimi unudub <Xədicənin> qəminə şərik oldum. S. Hüseyn; 3) razılaşmaq, qoşulmaq. Dostumun fikrinə şərik oldum. Şərik çıxmaq – bir işdə iştirak etmədiyi halda, şəriklik iddiasında olmaq.

2. İştirak edən, əli olan, əlbir olan. <Fərraşbaşı:> Bəli, batində o da Ağa Mərdanın şəriki imiş. M. F. A.. <İbrahim bəy:> . . Belə işdə Camal bəylə şərik iş görənin biri də o Hacı Qurban lənətullahdır. N. V..

3. Şərikəm şəklində – razıyam, qoşuluram, etirazım yoxdur. <Həcər xanım:> Mən də onun fikrinə şərikəm. S. S. A.. <Ata:> Mən sənin sözünə şərikəm, Heybət, – dedi. S. R..